Etappe 12 Laren naar Vorden

12,16 km op de teller. Makkie!

De laatste dag van deze week Pieterpad. Hoe een mens grenzen kan verleggen. Thuis loop ik max 10 tot 15km en dat niet vaker dan eens per maand. Dat je lijf dan toch al die km verteert vind ik een teken van blakende gezondheid. Daar waar ik wel eens mopperend voor de spiegel sta kijkend naar mijn rondingen op plekken waar het wel ietsje minder mag, denk ik nu...ik ben gezond en super trots op dit lijf. Het kan veel dragen!

Gisteravond dacht ik even dat ik nog buurtjes kreeg maar dat bleek toch niet dus heb ik totaal alleen op de wereld in het achterste hoekie van de tuin in de achterhoek geslapen. Rond middernacht in slaap gedommeld en niet wakker geworden voor 7.30uur. Compleet van de wereld. Toch een soort van innerlijke rust dat ik vandaag thuis ga komen.

De zon komt langzaam op en  ook ik kom maar langzaam op. Ik volg het ritme van de zon zullen we maar zeggen. Eenmaal in het washok is er nog een mevrouw. Hé die heb ik gisteren zien lopen. Ze kamperen in een bus en mochten achter de schuur op het erf staan. Aha dus toch meer gasten. Niets van gemerkt. Het Wimhofdouche moment sla ik over. Vandaag geen nut schat ik in. Het is nu al warm. Alles rustig inpakken en tanden schrobben. Dan roept de mevr. Van de bus of ik koffie wil. Die heb  ik al op dus ik bedank en ga op pad. Er ligt nog een mooi stukkie voor me.

Ik zwaai naar de boer en twijfel even om voor mijn kleinzoon Maas een mooie foto te maken van de tractor.  Ach tegen de tijd dat hij wellicht boer wil worden is het beroep in Nederland uitgestorven als ik de discussie over de stikstof moet geloven. Zou toch zonde zijn. Lees je over 100 jaar hoe ze het oude koeienlandschap weer in ere willen herstellen net als alle bordjes die ik onderweg gelezen heb over wat ze nu weer aan cultureel erfgoed herstellen uit ver vervlogen tijden.

Ik wandel redelijk snel het bos in. Het waait een beetje en dat is aangenaam. Vorden is heel oud Nederlands voor een doorwaadplek. Dat kun je nu nog steeds door een soort trekpontje te gebruiken. Ik sla dit over. Geen poeha op de laatste dag. In het bos een dejavu. Een hek met daarachter van dat helmgras met een paarse gloed wuivend in de wind. Ik weet nog dat ik verleden jaar ook zo genoten heb hiervan. En blijkbaar hebben meer mensen last van dit pieterpadwuivendgrassyndroom want even later staat een bankje.

Weer even later zie ik een bordje Kienveen. Haha meteen fantaseer ik erop los hoe alle stukken veen genummerd zijn en de turfstekers onderwijl ze werken af en toe kien hebben! Nu is er geen veen meer. Te vaak kien gehad denk ik!

De verhaaltjes zijn er weer. Af en toe gaan mijn gedachten echter ook al naar werk, de hond en de volgende reis. Ook prima, het mag er allemaal zijn. Ik geef mijn leven op dit moment nl een 10. Een lieve vrouw, zelfstandige leuke en lieve dochters. Fijne bonuskinderen. Heerlijke kleinkinderen, leuk werk, mooie mensen om ons heen, een fijn huis en acceptatie van alles wat er ooit was en ook van wat er niet was. Het was hoe dan ook de moeite waard om te komen waar ik nu ben.

Denkend, mijmerend en fantaserend moet ik even mijn koppie erbij houden. Ik heb net een stuk Parijs Roubaix afgelegd. Echt die zouden jalours zijn op zon on gelijk stukje klinkerweg. Maar nu zie ik geen markering meer. Boekje erbij. Ok hier is die anwb paddestoel, rechtdoor. Oke. Even later spreekt een.mevr met hond mij aan. Je loopt verkeerd zegt ze. Huh? Ja zegt ze de route is verlegd en die staat niet in jouw boekje. Ik heb  meegewerkt aan die omlegging dus ik wijs je even op weg. Soooo dat is geluk hebben! Een prachtig stuk met bloeiende rododendrons. En knotsen van bomen. De wortels lijken op olifantenpoten. Echt waar! Ik zei toch al dat ik erop los fantaseer. Maar oordeel zelf. Ik heb een foto genomen. Even later kom ik in een theetuin terecht. Tijd genoeg dus waarom niet. Hier verkopen ze rechtsdraaiende vlierbessensap en linksdraaiende pruimentaart. En eigenwijs als ik ben neem ik in de theetuin er een kopje koffie bij. De mijnheer wijst me een achteruitgangpaadje zodat ik niet over het asfalt hoef en hup op naar het laatste stukje. Ik loop al snel Vorden in. Het station loop ik nog even voorbij. Ik wil graag lunchen bij het kasteel en loop er graag iets verder voor door. Dan ben ik ook echt op het punt waar boekje 1 van het Pieterpad stopt.

In de tuin  van het kasteel is het heerlijk. Ik neem een biertje. Nu kan het. En een salade. Groente! Die heb ik gemist deze week. Het bedienende meisje maakt een foto van mijn tattoo. Wil ze ook graag met haar moeder zegt ze en ze vindt deze mooi. Dank u!

En uiteraard schuift er even later een mevrouw aan waarmee een mooi gesprek ontstaat. Ze is beeldend kunstenaar en werkt daarnaast met mensen die wel wat hulp kunnen gebruiken. Zo vertel ik deze week voor het eerst over mijn werk. Ik merk hoe enthousiast ik erover ben. Helemaal niet erg om vanaf maandag weer mijn coachees te begeleiden. Wat een mooie afsluiting van een mooie week.

Terug naar het station van Vorden realiseer ik me dat het echt voorbij is. In de trein trekt nog steeds een mooi landschap voorbij maar ik maak er geen deel meer van uit. Ik zit midden in de hektiek van reizende mensen van school en werk. Wel een mooi gesprek van de conducteur die het geaprek aangaat met een jongere die moeilijk doet o er het te betalen kaartje. Hij zoekt niet de confrontatie maar gaat echt in gesprek met de jongen over zijn school, zijn leven en wat hij zou willen. Je hoort dat de jongen kalmeert en open staat voor het gesprek. Hoe gaaf dat de man even luistert! Als hij mij passeert geef ik hem een compliment. Hij is het niet gewend maar accepteert het na enige uitleg van waarom hij het gesprek aangaat dankbaar. Hoe fijn is het als mensen zo met elkaar omgaan.

Inmiddels ben ik Nijmegen voorbij en in mijn buik ontstaat weemoed. Ik wil nu echt graag landen in de armen van mijn lieve vrouw. Nu ik de focus verlegd heb, komt het gemis opzetten. Nog een uurtje......

En dan snel een kruis zetten in mijn agenda voor deel 3. Dank jullie voor het lezen van mijn  berichtjes en de bemoedigende woorden. Tot de volgende keer!